Week 11
Kindertekening_hoop.jpg) Dat wonderlijke kerkasiel door Marinus van den Berg Er gebeurt iets wonderlijks Steeds meer mensen van allerlei geloof komen uit hun comfortzone Steeds meer mensen kijken naar vragen zonder antwoorden Steeds meer mensen laten ongemak toe Er gebeurt iets wonderlijks Steeds meer mensen van overal verlaten de dooddoeners De dooddoeners over eigen volle land eerst De dooddoeners over criminelen gekleed als vluchtelingen Er gebeurt iets wonderlijks Steeds meer mensen van allerlei leeftijden uit de leeglopende kerken Steeds meer mensen bezoeken een unieke kerkdienst Een kerkdienst die maar doorduurt Er gebeurt iets wonderlijks Geen 24-uurs economie kan hieraan zich meten Meten aan dit aanhoudende bidden, zingen, vragen Alsmaar vrijwilligers die dag en nacht welkom heten Er gebeurt iets wonderlijks Niemand weet hoe en hoe lang het verder zal gaan Men kan naïef en het voeden van valse hoop noemen Men kan er van alles over denken Er gebeurt iets wonderlijks Steeds meer mensen van overal verbinden zich Verbinden zich met mensen in tergende onzekerheid Dat geeft kracht en troost aan wie onrustige nachten doorleven Marinus van den Berg, succesvol auteur van verschillende boeken, schreef bovenstaand gedicht speciaal voor het kerkasiel in buurt-en-kerkhuis Bethel. Godly Play in Bethel Kom je ook langs op woensdagmiddag 9 januari? Tussen 16:00 en 17:00 uur vieren we een Godly Play dienst in buurt-en-kerkhuis Bethel voor alle kinderen - en volwassenen - die van spelen met verhalen houden. Marjon de With en Inge van Rijn vertellen uit de 'Woestijnverhalen van de Grote Familie'. Bij Godly Play wordt dat verhaal op een speelse manier verteld met een grote zak zand, poppetjes en andere attributen. Iedereen zit in een kring op kussentjes of op stoelen. Er is van alles te zien en te horen en je mag zelf ook meedoen. Kom het beleven! 
Update week 11: het blijft Advent Een bezoek aan kerkasiel in Den Haag door Marianne Juk-Kamminga "'Een vreemdeling is een vriend die je nog niet kent.' Dit was een tekst uit de verkondiging van een van de voorgangers in de Bethelkapel in Den Haag. Het was een tekst die vandaag wel heel toepasselijk was. Vanmorgen trof ik met vriendinnen Fimke en Inge vier andere vrouwen die we niet kenden. We ontmoetten elkaar aan een onstuimige zee met voorbij jagende wolken en een zwart geblakerde hoop hout in de verte. Het trefpunt was het Kurhaus. Als vrouwen waren we verbonden door het wandelen. Dat we dat in Den Haag deden kwam door een bezieling. Allemaal vinden we 'iets' van het kinderpardon. Onze betrokkenheid daarbij lieten we merken door te wandelen naar de Bethelkapel, waar de familie Tamrazyan al tien weken kerkasiel krijgt. Al tien weken lang worden daar 24 uur per dag continu kerkdiensten gehouden. Een juridische constructie, om te voorkomen dat de familie opgepakt kan worden. We wandelden door Den Haag, door gewone buurten, chique ambassadebuurten, zwaar bewaakte ambassades van Iran en China, mooie parken, het Indië monument, met een zee van bloemen, het Catshuis en brede mooie lanen. In dit bestuurscentrum van ons land, steekt een hele groep vrijwilligers hun nek uit voor een Armeens gezin en meer algemeen: het kinderpardon. Bij de kerk belden we aan, binnen was het een gezellige bedrijvigheid. Koffie, thee, oliebollen, cake en koek. In de kapel vielen we in bij de viering, geleid door een predikante uit Stadskanaal. Ze preekte over de 'vijf broden en twee vissen'. Tijdens haar verhaal had ik zicht op een glas-in-loodraam met vijf broden en twee vissen. We luisterden, zongen, waren stil, bidden en hoopten vooral. Hopen op ontharding, of liever... verzachting. Voor de familie Tamrazyan en andere gewortelde kinderen. De Groningse predikante gaf de brandende kaars over aan twee emeritus predikanten uit Den Haag. En het verhaal ging door, mensen gingen en kwamen. Verbonden zich om later met andere bagage weer naar buiten te stappen. De wereld weer in. Het was een bijzondere dag, waar we vreemden ontmoetten, die later voelden als vrienden. En zich aan elkaar verbonden door iets wat groter is dan wijzelf." Marianne Juk-Kamminga uit Hattem belde aan bij buurt-en-kerkhuis Bethel om een deel van de doorlopende dienst bij te wonen. Over haar ervaring schreef ze bovenstaand verhaal. .jpg) Glas-in-loodraam in buurt-en-kerkhuis Bethel < Week 10 > Week 12 | ||
| terug | ||
.png)
